Page 22 - Türk Dili ve Edebiyatı 11 | Çalışma Defteri-7

Beceri Temelli-II

Aşağıdaki metni okuyarak soruları cevaplayınız. ( Alıntılanan metnin aslına sadık kalınmıştır. )

VİŞNE BAHÇESİ
(…)
L. ANDREYEVNA — Vişne bahçesi satıldı mı?
LOPAHİN — Satıldı.
L. ANDREYEVNA — Kim aldı?
LOPAHİN — Ben. (Bir sessizlik.)
(L. Andreyevna ezilmiştir. Koltuğa ve masaya tutunmasa düşecektir. Varya belinden anahtarları çıkarır, yere,
konuk odasının ortasına fırlatır, çıkar.)
LOPAHİN (Devamla.) — Ben satın aldım. Durun baylar, rica ederim, başım dönüyor, konuşamıyorum... (Güler.)
Mezata gittik, baktık. Deriganov gelmiş bile. Leonid Andreyiç’te sadece bir on beş bin vardı. Deriganov
borcun üstüne hemen bir otuz bin sürdü. Baktım iş böyle, sen misin, kırk bin dedim. O kırk beşe yükseltti.
Ben elli beşe. O, uzun sözün kısası, beş beş yükseltiyor, ben on on... Eh, sonunda bende kaldı. Borcun üstüne
doksan bin verdim, bende kaldı. Vişne bahçesi artık benim. Benim! (Kahkahalarla güler.) Tanrım, Tanrım,
vişne bahçesi artık benim oldu! Konuşun, aklın başında değil, gördüklerin hep düş deyin... (Tepinir.) Üstüme
gelmeyin! Babamla dedem mezarlarından başlarını kaldırıp da olup biteni görselerdi, o sümsük, yarı cahil
Yermolaylarının, kışın çıplak ayakla seyirten Yermolay’ın, dünyada bir eşi daha bulunmayan çiftliği satın
aldığını görselerdi... Dedemle babamın köle olduğu, mutfağına bile giremedikleri çiftliği satın aldım. Uyku-
dayım. Bu gördüklerim, düş, hayal... Bilinmezliğin karanlığıyla kaplı imgelemin bir oyunu bu... (Anahtarları
yerden alır; sevgiyle gülümseyerek.) Anahtarları fırlatıp attı, artık buranın sahibesi olmadığını göstermek
istiyor...
(Anahtarları şıngırdatır.) Eh, hepsi bir.
(Orkestranın akord sesleri işitilir.)
LOPAHİN (Devamla.) — Hey, müzikçiler, çalın, dinlemek istiyorum sizi! Gelin de görün Yermolay
Lopahin’in baltayı kaptığı gibi vişne bahçesine nasıl dalacağını, ağaçlarını nasıl birbiri ardına devireceğini.
Yazlıklar kuracağız. Torunlarımızla onların torunları yeni bir yaşam görecekler burada...
Müzik, haydi, çal!
(Müzik çalar. L. Andreyevna, bir sandalyeye yığılmış, acı acı ağlamaktadır.)
(…)
L. ANDREYEVNA — Gidelim!
LOPAHİN — Herkes burada mı? Orada kimse yok ya? (Soldaki yan kapıyı kilitler.) Burada eşyalar yığılı, kitle-
mek gerek. Gidelim!
ANYA — Elveda evim, elveda eski yaşam!
TROFİMOV — Selam yeni yaşam! (Anya’yla çıkarlar.)
(Varya bakışlarıyla odayı tarar, acele etmeksizin çıkar. Yâşa, köpeğiyle birlikte Şarlotta çıkarlar.)
LOPAHİN — Demek ilkbahara kadar. Çıkalım baylar... Allahaısmarladık... (Çıkar.)
(Lubov Andreyevna ve Gayev; ikisi kalmışlardır. Bunu bekliyorlarmuşcasına birbirlerinin boynuna atılarak
sessizce, işitilmekten sakınarak ağlarlar.)
GAYEV (Mutsuzluk içinde.) — Kardeşim, kardeşim benim...
L. ANDREYEVNA — Oh, sevgili, tatlı, güzel bahçem... Yaşamım, gençliğim, mutluluğum, elveda!.. Elveda!..
(Anya’nın neşeyle çağıran sesi: “Anne!’’ Trofimov’un neşeli canlı sesi: “Haydi!’’)
L. ANDREYEVNA — Son kez bakayım duvarlara, pencerelere... Rahmetli annem bu odada dolaşmayı severdi...
GAYEV — Kardeşim, kardeşim benim!.. (Anya’nın sesi: “Anne!’’ Trofimov’un sesi: “Haydi!’’)
L. ANDREYEVNA — Gidelim!.. (Çıkarlar.)
(Sahne boştur. Tüm kapıların kitlendiği, ardından arabaların hareket ettiği işitilir. Sessizlik. Bu sessizliğin
ortasında ağaçlara inen baltanın boğuk sesi duyulur.)
Anton Pavloviç Çehov, Vişne Bahçesi

ORTAÖĞRETİM 22 TDE-11
GENEL MÜDÜRLÜĞÜ