Page 5 - Osmanlıca 10 (Tüm Kitap)

3

İSTİKLÂL MARŞI
Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak; Bastığın yerleri toprak diyerek geçme, tanı:
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak. Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak; Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı:
O benimdir, o benim milletimindir ancak. Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.

Çatma, kurban olayım, çehreni ey nazlı hilâl! Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Kahraman ırkıma bir gül! Ne bu şiddet, bu celâl? Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl. Cânı, cânânı, bütün varımı alsın da Huda,
Hakkıdır Hakk’a tapan milletimin istiklâl. Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım. Ruhumun senden İlâhî, şudur ancak emeli:
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım! Değmesin mabedimin göğsüne nâmahrem eli.
Bu ezanlar -ki şehadetleri dinin temeli-
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner, aşarım. Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- taşım,
Garbın âfâkını sarmışsa çelik zırhlı duvar, Her cerîhamdan İlâhî, boşanıp kanlı yaşım,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var. Fışkırır ruh-ı mücerret gibi yerden na’şım;
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar, O zaman yükselerek arşa değer belki başım.
Medeniyyet dediğin tek dişi kalmış canavar?
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilâl!
Arkadaş, yurduma alçakları uğratma sakın; Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helâl.
Siper et gövdeni, dursun bu hayâsızca akın. Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlâl;
Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakk’ın; Hakkıdır hür yaşamış bayrağımın hürriyyet;
Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın Hakkıdır Hakk’a tapan milletimin istiklâl!
Mehmet Âkif ERSOY