Page 46 - NEFESLİ ÇALGILAR MEY,ZURNA,SİPSİ 11

OKUMA PARÇASI

Atatürk’ün Huzurunda
Görsel 2.29: Atatürk
Zaferden sonra Atatürk’ün İstanbul’a ilk gelişiydi. 1927 yılı Temmuz
ayıydı. Zamanın ünlü yazarlarından Ahmet Rasim Bey, Tamburacı Osman
Pehlivan’la beni bir akşam Dolmabahçe Sarayı’na götürmüştü. Anadolu’dan
İstanbul’a tahsile (öğrenime) gelmiş, 17-18 yaşlarında bir gençtim. Ahmet
Rasim Bey, beni Kadıköy Şark Musikisi Cemiyetinden tanıyordu. Bağlama
çaldığımı da bildiği için Atatürk’e beni de dinletmek istemiş.
1927’de halk musikisi diye bir şey de ortada yoktu. Köylerde ka-
palı bir folklor hayatı vardı. Memleketimizde henüz yeni kurulmuş, İstanbul
büyük postanesinin üst katında yayın yapan radyoda, ağırlığını klasik Türk
musikisi fasıllarının teşkil ettiği (oluşturduğu) programlar arasında halk mu-
sikisini icra eden bir Tamburacı Osman Pehlivan vardı; bir de ben vardım.
O zaman yeni bir hareket sayılan bu yayınları Atatürk dinlemiş ya da dinle-
yenlerden duymuş olacak ki daha önce tanıdığı Osman Pehlivan’la beni de
dinlemek istemişti.
O akşam böyle seçkin bir toplantıya ilk kez girmiş olmanın, hele
Atatürk gibi gönlümüzde yüceliğini hissettiğimiz büyük bir insanın huzurun-
da bulunmanın aşırı heyecanı içinde salona girdiğimde uzun yemek masa-
sının baş tarafında oturan Atatürk’ü yüreğim çarparak selamladım. Başını
hafifçe eğerek selamımızı aldı. Ahmet Rasim Bey’i gayet nazik bir gülümse-
meyle:
— Şöyle buyurun Ahmet Rasim Beyefendi, diye yanına çağırdı.
Ahmet Rasim Bey, beni takdim etti:
— Efendim; Anadolu sazı çalıyor, yetenekli bir genç.
Atatürk, hafif bir gülücükle elini uzattı. Saygı ile elini öptüm, eli sı-
cak ve yumuşaktı. Biraz ötede bir koltuğa oturdu. Tamburacı Osman Pehli-
van’ın çalıp okuduğu birkaç Rumeli türküsünden sonra Ahmet Rasim Bey’in
bir işaretiyle bir zeybek havası çaldım. Atatürk, aynı havayı bir kere daha
çalmamı istedi. Tekrar çaldım; bitirdikten sonra ayağa kalktı, yanımıza gel-
di. Bana hitap ederek:
— Güzel çalıyorsun, dedi. Bu sazı nerede öğrendin?
— Safranbolu’da öğrendim, efendim.
— Sen oralı mısın?
— Evet, efendim.
— İstanbul’a niçin geldin?
—Tahsil için geldim, efendim.
— Ne tahsil edeceksin?
— Dişçi okuluna girdim. Türkiyat Enstitüsüne (Türkoloji) ve konser-
vatuvara da devam ediyorum, efendim.
— O iyi işte, sanatı bilgi ile teçhiz etmekte (donatmakta) fayda var-
dır. Heyecanım yavaş yavaş geçiriyordu. Atatürk:
— Bununla (sazla) bir taksim yapabilir misin, diye sordu.
— Bir bozlak ayağı yapayım efendim, dedim.

46 MEY, ZURNA, SİPSİ