Page 56 - OKÇULUK

3. ÜNİTE

GELENEKSEL OKÇULUK LÜGATI (SÖZLÜĞÜ)

Okçulukta kullanılan deyim ve terimlerin çoğu lügat manasından ayrı anlama gelmektedir. Bu mes-
lekî deyim ve terimlerin anlamları, aşağıda kısaca açıklanmıştır:

Anataşı : Menzil açmak isteyen kimsenin attığı okun düştüğü yere dikilen taş.
Destar Bozmak : Sarığı havada sallamak, yani okun menzile düştüğünü işaret etmek.
Ezmayiş : Bir nevi ok.
Gez 1 : Okçuların eskiden kullandıkları bir nevi ölçü. “Beş ayak iki adım hesap olunur
ve beş adım iki gez tâdat olunur.”
Gez 2 : Kemankeşlerin talim (antrenman) için kullandıkları küçük ve yeleksiz ok.
Hareke : Ok atarken duraklayıp nefes kesme ve heyecanı dindirme.
Hava-Gezi : Okun düştüğü yer.
Kaabız : Boş ok.
Kamçı : Ok atmadan önce bir an durmak.
Karabatak : Bir nevi ok.
Kandil : Ok mahfazası.
Kavs : Yay.
Keman : Yay.
Kemankeş : Okçu.
Kepade : Gevşek yay.
Menzil Açmak : Ok atıcıları için taş dikmek.
Nişap : Bir nevi ok.
Pişrev : Okçuluğa başlamadan önce yapılan talim, antrenman.
Puta Ebrisi : Nişan oku.
Rami : Atıcı, atan.
Remi : Atmak.
Saz Etmek : Düzen vermek.
Temren : Okun ucu.
Tımarlı Yay : Düzenlenmiş yay.
Tir : Ok.
Torba Gezi : Nişan gezi.
Yasmak : Gergin yay.
Yelek : Okun kuyruğunun ucundaki tüy.
Zergerdan : Bir nevi ok.
Zihgir : Kemankeşin yayı çekmek için parmağına geçirdiği bir nevi yüksüktür.”

(İsmail Fazıl Ayanoğlu, “Okmeydanı ve Okçuluğun Tarihi” S.48-49, 1974.)
(Görsel 3.12)

Görsel 3.12 İstanbul Tarihî Okmeydanı Sahası
54