Page 129 - BAĞLAMA 9

a b TERİMLER SÖZLÜĞÜ
c

ağız : 1. (Dil bilimi) Aynı dil içinde ses, şekil, söz dizimi ve anlamca farklılıklar gösterebilen,
belli yerleşim bölgelerine veya sınıflara özgü olan konuşma dili.
2. (Müzik) Bir bölge ezgilerinde görülen özelliklerin tümü.
akort : Bir çalgıda doğru ses vermesi için yapılan ayar, düzen.

bam teli : Bazı sazlarda kalın ses veren tel veya kiriş.
bendir : Alaturka müzikte vurmalı çalgı aleti.
bozlak : 1. (Müzik) Orta ve Güney Anadolu'nun birçok bölgesinde bir türkü ezgisi.
2. (Dil bilimi) Bu ezgiyle söylenen, konusu acıklı türkü.
bozuk : Türk halk müziğinde, bağlamadan biraz büyük ve meydan sazından küçük dokuz telli
bir saz.
burgu : Telli sazlarda, telleri germeye yarayan mandal.

cefakâr : Cefa çeken.
cura : Mızrap ile çalınan iki veya üç teli olan halk sazı. Bağlama ailesinin en küçük boyutlu
çalgısı.
çöğür : İri gövdeli, kısa saplı bir tür halk sazı. Bağlama/tambura tipli telli, mızraplı çalgı.

deyiş : Âşıklık edebiyatında ve müziğinde çeşitli konuları ele alan şiirlere verilen genel isim.
dutar : İran ve Orta Asya'nın birçok yerinde kullanılan iki telli çalgı.
düzen : Müzik aletlerinde ses ayarı, akort.

eda : İşve, naz, davranış, tavır.
efkâr : Sıkıntı, üzüntü.

entari : Genellikle tek parçalı kadın giyeceği.
eşik : Telli çalgılarda, üzerine tellerin bindiği köprü.

ferman : Buyruk, emir.

127