Page 250 - Türk Dili ve Edebiyatı 12 Beceri Temelli Etkinlik Kitabı

Ortaöğretim Genel Müdürlüğü TÜRK DİLİ VE EDEBİYATI 12 123

5. ÜNİTE> Tiyatro Kazanım A.3.4: Metindeki çatışmaları belirler.
Genel Beceriler: Eleştirel Düşünme Becerisi Alan Becerileri: Okuma Becerisi

Etkinlik İsmi Bu Kadar Çatışma Fazla 20 dk.
Amacı Metindeki çatışmaları belirleyerek tiyatro eserinde çatışmanın neden gerekli olduğunu açıklayabilme. Bireysel

Yönerge Aşağıdaki metni okuyunuz. Metinden hareketle soruları cevaplayınız.
(Metin, aslına sadık kalınarak alınmıştır.)

Koçyiğit Köroğlu
Sahne 6
(…)
(Sütun hâlinde bir ışık belirir, ilerler, Köroğlu'ya yaklaşır. Işık sütunu içinde bir tayf görülür.)

KÖROĞLU: Kaman Ata!
KAMAN: Hiçbir gün, içini dökmek için çekildiğin bu kuytu yerde, seni bu akşamki kadar bunalmış
görmedimdi. İşte şimdi sana göründüm.
KÖROĞLU: Yirmi yıl döğüştüm, savaştım. Daha babamın öcünü...
KAMAN: (Sözünü bitirmeden, Köroğlu'ya:) Yalnız babanın değil, bütün zulüm görenlerin öcünü
almalısın.
KÖROĞLU: Bunu nasıl yapabilirim?

KAMAN: Gök Tanrı seni bu iş için seçti.
KÖROĞLU: Benim gücüm yetmez buna.

KAMAN: Kır At sende oldukça gücün eksik olmaz. (...) Kır At'ı senin için bu yeryüzüne indirdim.
KÖROĞLU: Tut ki, Bolu Beyi'ni (...). Bir kötü eksilir aradan, bir kötü gelir onun yerine. Ne çıkar
bundan?
KAMAN: Bu dünyaya bir ün, bir ad ister. Öyle bir ad ki zâlimlerin yüreği titresin, onu duyunca.
Zulüm görenlerin gönlü umutla dolsun. Destanlar onu söylesin, ozanlar onu dinletsin. Oğuz'un
töresi bu!

KÖROĞLU: Bunu ben de düşündüm.
KAMAN: Ünün dört tarafa yayıldı. Günden güne zulüm görenler sana koşuyor. Bütün umutlar
sende. Özün için bu yeryüzünde imrendiğin hiç, hiçbir şey olmasın. Ne beylik, ne mal, ne para...
KÖROĞLU: Hiç, hiçbir şey... Yalnız...
KAMAN: Söyle.

KÖROĞLU: Toyluk işte... Bir gün, daha yalnızdım o zaman Çamlıbel'de, sazım kırıldı. O benim dert
ortağım, biricik arkadaşımdı. Onsuz duramadım. Dağdan şara indim. Hiç kimse beni tanımadı.
Usta bir sazcı buldum, sazımı verdim onarmaya. Ama sazcının bir kızı varmış, gönlümü kaptırdım.
Ertesi günü usta sazı onardı. Ben ona sedef işlemesini de söyledim. Günler geçti, saz da sedeflendi.
Ama ben kızın derdinden hiçbir şey göremez oldum. Nihayet ben onu, o beni istedik. Bir gün, beş
gün, on gün... Başladım rahatsızlanmaya. Dağın yellerini, dağın yollarını özledim. En fenası, gece
olsun, gündüz olsun babamın hayâli gözümden çıkmaz oldu. Kızı terkiye alıp Çamlıbel'e dönmeyi
düşündüm. Ana olacak bir kadını, benim gibi bir (...), nereye götürsün? “Al, dedim, şu kolçağı. Eğer
bir oğlum olursa koluna bağla. Adı Arslan olsun. Büyüyünce o beni arar bulur.” O gün bu gün, var
mı yok mu, sağ mı öldü mü, beni arayıp durur mu, bilmem.

249