Page 46 - Türk Dili ve Edebiyatı - 9 | Beceri Temelli
P. 46
Ortaöğretim Genel Müdürlüğü TÜRK DİLİ VE EDEBİYATI 9 21
2.ÜNİTE > Hikâye Kazanım: A.2.6. Metindeki şahıs kadrosunun özelliklerini belirler.
Alan Becerileri: Okuma Becerisi Genel Beceriler: Eleştirel Düşünme Becerisi
Etkinlik İsmi KİŞİLERİ TANIYALIM 25 dk.
Amacı Metindeki şahıs kadrosunun özelliklerini belirleyebilmek. Bireysel
Yönerge “Koltuk Değnekleri” adlı hikâyeyi, şahıs kadrosunun özelliklerini belirlemek için okuyunuz. Soru-
ları cevaplayınız.
KOLTUK DEĞNEKLERİ
Bana telaşla, “Sen otur.” dedi. “Bilet ve pasaport işini yapıp hemen geleceğim.”
Terminal tenhaydı. Alanı iyice görebilecek bir koltuk seçtim. Karşımda bir çift, ayakta duruyordu.
Adam uzun boylu ve çok zayıftı. İçine fazlaca Fransızca sokuşturulmuş bir Yahudiceyle bazı şeyler
anlatıyordu. Kadın yarı ilgisi onda, çevresini inceliyor, sonra dürtülmüş gibi dönüyor, aynı ses tonlu
bir kelime dizisi gürültü ile başlıyor ve son buluyordu.
Bir ara gözleri bana takıldı. Bakışları; yüzümde, koltuk değneklerimde ve dizlerimde ayrı ayrı durarak
bir üçgen çizdi. Yağlı bir kremle parlıyordu yüzü. Dudak boyası ağzının çevresine taşırılarak sürül-
müştü. Siyah, yırtık, edepsiz gözleri vardı. Dirseğiyle dürttü erkeği, çenesiyle beni gösterdi ve ilgisiz
bir acımayla, esnermiş gibi, “Malade” dedi. Çevreyi tarayan gözleri daha sonra bana tekrar takıldıysa
da artık ilgilenmedi.
Bir kısa süre için bile olsa, “Gitmesine üzülüyor muyum?” diye düşündüm. Kesin bir cevap vere-
medim bu soruya. Yirmi yedi yıldır hareket etmeyen ayaklarımın verdiği acıyla hissim doymuştu.
Olanla yetinmesini biliyordum. Ayrılmak zordu ama ben bu uzun süre zarfında ümit etmemeyi de
öğrenmiştim. Bu, ancak romanlarda bulunabilecek renkli ilişki bile bana ümit etmemek gerektiğini
unutturamamıştı. Zaman zaman, incecik ve derinden bir his, bir iğne acısıyla kendini hissettiriyordu;
ama düşüncem bu delişmen isteği daha yeşermeden yakalıyor, yaşamasına, gelişmesine fırsat verme-
den boğuyordu.
Dalmışım, bir elin omzuma değmesiyle sıçradım. Üniformalı, tanımadığım bir adam “Avni Bey?” diye
sordu. Tereddütle “Evet” diye cevap verdim. “İnci Hanım gönderdi beni.” dedi. “Gümrük kontrolünü
hemen yaptırması gerektiği için buraya gelemiyor. Lütfen, siz gideceksiniz.” Koltuktan ağırca doğrul-
dum, sonra durdum birden. Peki, ama diye düşündüm, bu kadar insan arasında, böylesine kesinlikle
nasıl buldu bu adam beni? Ağır ve dolu bir tempoyla vurdu kalbim. Kanım, beraberinde sivri bir
şeyler sürükleyerek dolaştı.
Tabii bulacaktı, diye düşündüm. Hem de kolayca. Ben diğerlerinden daha fazla bir şeye, koltuk değ-
neklerine sahibim.
Hâlbuki o benim sakatlığıma önem vermez görünmüştü. “Bana kalp gerek.” demişti. Şiirler söylemiş,
misaller vermiş, ruhu ve eti birbirine karıştıran basit insan davranışıyla alay etmiş, “Ben” demişti “Hiç
elmas bir küpeyi mahfazasıyla takan bir kulak görmedim.”
Nasıl engindi hisleri, nasıl şekle ve ete yer yoktu kalbinde.
Kendimi yorgun hissettim birden. Hava teneffüsü zor bir şeymiş gibi geldi. Taşınmaz bir ağırlık vardı
omuzlarımda. Gururumdan aldım yürüme gücünü. Ağır ama kararlı, gümrük bölümünün aksi yönü-
ne sürüklendim.
(Metin, aslına sadık kalınarak alınmıştır.)
Bahaeddin Özkişi, Göç Zamanı, Ötüken Yayınları, İstanbul, 1998.
45
