Page 4 - Türk Dili ve Edebiyatı 10 - Ünite 4

DESTAN/EFSANE

(…)
İhtiyar inledi, havaya kaldırdı ellerini,
dövdü başını, yalvardı sevgili oğluna,
ama Hektor, dikilmiş duruyordu kapının önünde,
Akhilleus’la savaşmak için yanıyordu.
İhtiyar uzattı kollarını, bağırdı acı acı:
“Hektor, yavrum, dostlarından uzak durma öyle,
erişirsin kaderine, bekleme bu adamı,
Senden çok üstündür Peleusoğlu,
o katı yürekli adam alt eder seni.
Keşke tanrılar onu benim sevdiğim gibi sevse,
şimdi yere serilir, kuşlar kurtlar yerdi leşini.
Korkunç bir acı da uçar giderdi yüreğimden.
Nice yiğit oğullarımdan etti beni o,
Kimini öldürdü, kimini sattı uzak adalara.
(…)
Ama sen, Akhilleus’a alt olup ölmezsen,
Halkımız daha çabuk unutur bu acıyı.
(…)”
İhtiyar böyle dedi, avuç avuç yoldu ak saçlarını,
gene de kandıramadı yüreğini Hektor’ın.
(…)
Çok daha iyi olur karşı koymak Akhilleus’a,
ya öldürüp onu dönerim geri,
ya da onun elinden şanla ölürüm kentimin önünde.
(…)
Hektor böyle düşünüyordu olduğu yerde.
Akhilleus da gitgide yaklaşıyordu,
(…)
Onu görünce bir titreme aldı Hektor’u,
(…)
Dağlarda bir çaylak, kuşların en hızlısı,
nasıl kolayca saldırırsa ürkek bir kumruya,
kumru sıvışıp kaçar,
çaylak da keskin seslerle sıçraya sıçraya atılır üstüne,
can atar yakalamak için onu.
Akhilleus da Hektor’a doğru tıpkı öyle uçar,
Hektor da kaçar korkudan titreye titreye,
koşar Troya surlarının dibinde, dizlerinin vargücüyle.
(…)
Önde bir yiğit koşuyordu, ama
daha yiğit biri geliyordu arkadan var hızıyla,
(…)
Seyirci olmuşlardı tanrılar tekmil.
İlkin söze başladı insanların, tanrıların babası:
(…)
Hadi düşünün bakalım, tanrılar, danışın,
kurtaracak mıyız Hektor’u ölümden,
yoksa bırakacak mıyız bu yiğitliğiyle,

137