Page 4 - Türk Dili ve Edebiyatı 11 | 6.Ünite

6. Ünite

bu gölge arabanın içine doğru uzanıyorlar. Sessizce, eşyaları birer birer indirmeğe koyuluyorlar. Ben
de bunlarla beraber, aynı sessizlik içinde yere iniyorum.

Mehmet Ali, beni buraya getirdiğine şimdiden pişman mı? Acaba evde anasıyla kardeşleri onun
bir konukla geldiğini haber alır almaz kendisine çıkıştılar mı? Eşyamın arkasından acayip bir sıkılgan-
lıkla yürüyorum. Ayaklarım kâh bir çukura giriyor, kâh bir taşa çarpıyor. Kâh karpuz kavun kabuklarını
andıran birtakım zıypak şeyler üzerinde kayıyor. Ve köy, bataklıkta bir uyuz manda gibi kokuyor.
Mehmet Ali:

— Gir beyim...
diye seslendiği vakit, nihayet ameliyat masasının başına getirilen bir hasta gibi teslimiyetle eğil-
dim, bir delikten içeriye girdim. Tabanı kaba bir hasırla örtülü bir oda; kenarda bir ihtiyar kadın, elinde
bir fenerle duruyor. Mehmet Ali:
— Beyim, hele şuraya bir otur, dedi ve bana, odanın, köşesinde bir şilte gösterdi. Kapıdan girdiğim
zamanki teslimiyetle şiltenin üzerine çöktüm. Kadın feneri yere koyup çekildi. Yarı aydınlık içinde,
gölgesi tavana vuran Mehmet Ali’nin yüzüne bakıyorum. Memnun mu? Canı sıkılmış gibi mi? Hayır,
ne o, ne bu... Mehmet Ali, sadece dalgındı.
Demin, kendisiyle beraber eşyaları taşıyan küçük adam, on-on bir yaşlarında bir erkek çocuğu,
şimdi odanın ortasında durmuş dikkatli dikkatli bana bakıyor. Mehmet Ali, bavullarımı sıra sıra duva-
rın dibine koydu ve sonra dışarıya çıktı. Çocuk, aynı noktadan gene bana bakıyor. Bu; çocuktan ziyade
bir cüceye benziyor. Bakışlarının bir büyük adam bakışlarından farklı olmaması şöyle dursun, yüzü
şimdiden yıpranmış, vücudu katılaşmış, hareketleri ağırlaşmıştı.
Soruyorum:

— Sen Mehmet Ali’nin kardeşi misin?

Başıyla, “Evet “ işareti yapıyor.
— Kaç yaşındasın sen bakayım?
— On dört.

158