Page 48 - ÜÇ BOYUTLU SANAT ATÖLYE 12
P. 48
HEYKEL SANATINA GİRİŞ
Ortaçağ Avrupası'nda kilise, katedral ve manastırlarda mimari bir biçim olarak yüzeyleri süsleyen rölyefler,
yüksek kabartma olarak uygulanmıştır. Bu işlevsel amaçla oluşturulan gargoyleler oluklarda biriken suyu tahli-
ye etmek için kullanılmış heykellerdir (Görsel 1.80). Rönesans ile birlikte rölyef çalışmalarının niteliği değişmiştir.
Hem alçak hem de yüksek kabartma rölyefler bir kompozisyon içinde bir arada uygulanmış; böylece espas, pers-
pektif gibi kompozisyon değerleri ile çarpıcı uygulamalar yapılmıştır.
Barok Dönem’de de, Neoklasik Dönem’de de Rönesans ekolü hâkim olmuştur. Heykeltıraşlar espas ve perspek-
tifi çok büyük ölçeklerde sürdürmüşlerdir (Görsel 1.81).
Görsel 1.80: Köln Katedrali Gargoyleleri, Gotik Dönem, 1880, Almanya Görsel 1.81: Vilnius Katedrali, Laurynas Gucevicius, Neoklasik
Dönem, 1783, Litvanya
20. yy.da heykeltıraşlar rölyefin sınırlarını yenilikçi teknikler, deneysel farklı malzemeler ve soyut formlar kulla-
narak geleneğin ötesine taşımışlardır (Görsel 1.82).
Görsel 1.82: Rölyef No:324, Sergio Camargo, 1970, Art Basel Fuarı
45
