Page 90 - Türk Dili ve Edebiyatı 12 Beceri Temelli Etkinlik Kitabı
P. 90
Ortaöğretim Genel Müdürlüğü TÜRK DİLİ VE EDEBİYATI 12 43
2. ÜNİTE > Hikâye Kazanım A.2.9: Metindeki anlatım biçimleri ve tekniklerini belirler.
Alan Becerileri: Okuma Becerisi Genel Beceriler: Eleştirel Düşünme Becerisi
Etkinlik İsmi Yazarın Sanatı 25 dk.
Amacı Metindeki anlatım biçimleri ve tekniklerini metni farklı biçimde kurgulamak için kullanabilme. Bireysel
Yönerge Metni okuyunuz. Aşağıdaki soruları okuduğunuz metin çerçevesinde cevaplayınız.
(Metin, aslına sadık kalınarak alınmıştır.)
İlki
İstasyon gerilerde kaldı. Büyük, yoğun, taş. Puslu ışıkları yaygın. Acı soğuk. Atların nalları buzları
kırıyordu. Sokak lambaları ölü ölü mat aydınlıkta. Ayak parmaklarım sızlıyordu, dizlerim donuyor-
du. Ağaçlar çıplak, donuk, katı. Şehir tortoptu, dumansızdı, büzülmüştü. Mangallarda kıvılcımlar
bile sönmek üzeredir. Üstlerini örten kül çoktan soğumuştur. Odalar soluk kokuyordur: Ağır, kekre.
Kirpik diplerinde, göz uçlarında sarı, ak çapaklar birikmiştir. Çenelerim birbirine vuruyordu. Atların
sırtı buğulanıyor, arabacının buğulu soluğuna karışıyordu. Parmaklarımı yadırgıyorum: Nemli, ılık
ağzımda. Şehri yabancılıyordum. Lisenin önünden geçtik. Bir yıl olmamıştı ayrılalı. Babamla bu yol-
dan dönmüştük, kan ter içinde. Annemi geride bıraktığım istasyondan yolcu etmiştik. Annem sık sık
içini çekerdi. Hep ağladığı sanılabilirdi. “Erkekler ağlamaz,” demişti, babam. Ağlamamıştım. Annem
istemiyordu. Zayıfmışım, yapamazmışım.
(…)
Saçaklarda boy boy, uçları sipsivri buzlar sarkıyor. Parmaklarımı hafifçe dişliyordum. Parmaklarım
duygusuz. Atlar öksürüyordu. “Çarşı Camii”nin minaresi delip geçmişti mor soğukluğu. Arabanın fe-
nerleri çizik çizikti. Lambanın kızarık aydınlığı gözlerimi sulandırıyordu. Teller ışıyordu. Üzerlerinde
küçücük karaltılar sezinliyordum. Serçeler, leke leke, kıvrık pençeleriyle asılı kalmış olmalılardı. Atlar
birden durdu. Arabacı körükten içeri eğildi: “Geldik.” Arabacının suratı kabuk bağlamış, ışık vurmuştu
gözbebeklerine. İçi çatlamış, üstü cam cam parlıyordu gözbebeklerinin. Bıyıkları dikelmişti, sertti.
Bavulum elimde, ıpıssız sokakta, ortada kaldım. Tekerlekler, atlar göçük sesler çıkararak uzaklaştılar
hızla. Hızla yok oldular. Bir yumuşaklığa dalıvermiş gibi. Sesler hiç yankılanmadı. Evler, duvarlar kas-
katıydı. Çinko oluklar, çatıları kristal parıltılarla çevreleniyordu. Ortalıkta bir köpek bile yoktu. Ipıs-
sızdı her yan. Orada çömeldim. Bu evin tokmağı böyle el biçiminde miydi? Tunçtu el. Kara binektaşı
burada mıydı? Bilye çukurlarımızı doldurmuşlar. Duvar boyunu yokladım.
(…)
“Jandarma kumandanı”nın oğlu ne yapıyor acaba? Fenerlerimize pil çalmaya kalkışmıştık, yakalanmış-
tık. Kapıya kulağımı dayadım. Çeşmenin şırıltısı duyulmuyor. Donmuş demek. Donmuştur. Pencere-
ler karanlık. Geleceğimi bilmiyorlardı. Koğuşlarda yatılan, tiz zil sesleriyle sınıflarına girilen okuldan
ilk günler kaçmak istemiştim. Ama büyümüştüm artık. Annem kolları uzun, üstüme iyice oturmayan
elbisemin içinde beni koskocaman görünce kim bilir nasıl şaşıracaktı. Karşı komşunun camları yönü
belirsiz bir ışımayı yansıtıyordu. El biçimi tokmağı tutup kaldırdım. Tunç ellerime yapıştı. Soğukluğu
içimi üşüttü. İndirdim. Sıyırdım parmaklarımı. Tok, kuru bir ses çıktı. Bir köpek bile yoktu sokakta.
Bir inilti bile duyulmuyordu. Bekledim. Tokmak şehrin tüm kapılarına vurulmuş gibiydi. Tüm evlerin
buzlu camlarında birer mum ışığının büyüyeceğini, titreyip gerineceğini bekliyor gibiydim. Tüm şehri
çekirdeğine çekilmiş sıcaklıklarından ayıracaktım. Bizim evin camlarında bir ışık dolandı. Bir gölge
perdeyi aralayıp kaygıyla sokağı gözetledi. Yüzünü görememiştim. Annemdi ama! Düz saçlarını, düm-
düz, telleri kalın, kestane saçlarını ayırt edebildiğimi sanıyordum. Merdivenin başına gelmişti şimdi.
Orada duruyordu.
Vüs’at O. Bener
Kelime Dağarcığı
kekre: Tadı acımtırak, ekşimsi ve buruk olan. körük: Bazı araçların açılıp kapanabilir üst üste katlanmış bölümü.
89
