Page 105 - DEFTERİM TÜRK DİLİ VE EDEBİYATI 10
P. 105

Koşma
               Türk halk şiirinin en yaygın türüdür, saz eşliğinde söylenir.
               Genellikle hece ölçüsünün 6 + 5 = 11’li ve 4 + 4 + 3 = 11’li kalıplarıyla söylenir.
               Nazım birimi olarak dörtlük kullanılır.                                                     Bilgi Havuzu
               Kafiye düzeni abab cccb dddb veya abcb dddb eeeb biçimindedir.                             Divan, selis,
               Koşmanın son dörtlüğünde şair, mahlasını söyler.                                           kalenderi, semai,
                                                                                                          satranç ve
             Koşmalar, yapılarına ve konularına göre sınıflandırılır.                                     vezniahar; halk
                                                                                                          edebiyatında
                                                                                                          aruz ölçüsüyle
                                                    KOŞMA
                                                                                                          yazılan nazım
                                                                                                          biçimleridir.
                 Yapılarına Göre                                             Konularına Göre


                 Düz, ayaklı,                                           Güzelleme, koçaklama,
                 musammat, zincirleme,                                  taşlama ve ağıt
                 zincirleme ayaklı ve
                 yedekli koşma


               Nasıl vasfedeyim güzelim seni               Yüzünde görünür Yusuf nişanı
               Rumeli, Bosna'yı değer gözlerin             Yüzünü görenler çeker efgânı
               Dünyaya gelmemiş eşin akranın               Büsbütün Gürcistan, Erzurum, Van’ı
               İzmir’i, Konya'yı değer gözlerin            Belh’i, Buhara’yı değer gözlerin

               Kimsede görmedim sendeki nazı               Ruhsat’ın eyledim senin de medhin
               Tunus, Tırabulus, Mısır, Hicaz'ı            Al yanaktan bir buse ver himmetin
               Kars'ı, Kağızman'ı, Acem, Şiraz'ı           Yüzbin sarraf gelse bilmez kıymetim
               Girid'i, Yanya'yı değer gözlerin            Âhırî dünyayı değer gözlerin
                                                                                       Ruhsatî

             Varsağı
               Güney Anadolu’da yaşayan Varsak Türklerinin kendilerine özgü bir ezgi ile
               söyledikleri şiirlerdir.
               Uyak düzeni ve ölçüsü bakımından semaiye benzer. Genellikle sekizli hece ölçüsü ile
               söylenir.
               Semaiden ezgisi ile ayrılır.
               Varsağılarda semai ve koşma ile aynı konular ele alınır.
               Bazı varsağılarda “behey, bre, hey, hey gidi” gibi ünlemlere yer verilir.

                         Varsağı                                 Deyâlarda yüzer gemi
               Behey elâ gözlü dilber                            Şeker dudağının yemi
               Vaktin geçer demedim mi                           Süregör devrânı demi
               Haramî olmuş gözlerin                             Devrân geçer demedim mi
               Beller keser demedim mi
                                                                 Karac’oğlan der merd ile
               Bak şu kaşa bak şu göze                           Sözüm yoktur nâmerd ile
               Ciğer kebap oldu köze                             Kahpe felek bu derd ile
               Yakasız gömlekler bize                            Bizi eğler demedim mi
               Felek biçer demedim mi                                      Karacaoğlan



                                                                                                                        103
   100   101   102   103   104   105   106   107   108   109   110