Page 83 - İKİ BOYUTLU SANAT ATÖLYE 12
P. 83
KOMPOZİSYON
Yüksek Rönesans Dönemi’ndeki resimlerde pers-
pektif kuralları ve dengeli kompozisyonlar büyük
önem taşır. Sanatçılar, resim yüzeyini geometrik
olarak dengeli şekilde düzenlemişlerdir (Görsel
4.23). Bu dönemde insan figürleri ve vücut anato-
misi büyük bir özenle tasvir edilir. İnsan anatomisi,
ideal oranlar ve doğrulukla betimlenir.
Yüksek Rönesans sanatı, Antik Roma ve Yunan mito-
lojisi gibi klasik temalara sıkça başvurur. Bu temalar,
kompozisyonların merkezinde yer alır. Resimlerde
doğal ışık ve gölgelerin ustalıkla kullanılması, figür-
lerin ve nesnelerin hacim kazanmasını sağlar. Dinî
ve dünyevi duyguların bir arada bulunduğu bir dö-
nemdir. Hem dinî hem de mitolojik temalı resimler
sıkça görülür.
Görsel 4.23: Kompozisyon Şeması [Başkalaşım, 1516-1520,
Raffaello Sanzio (Rafaelo Sanziyo), Vatikan Müzesi, İtalya)]
Modern Dönem’de ise soyutlama ve deneysel kompo-
zisyonlar yaygındır. Resimler, geleneksel nesne veya fi-
gürlerin yerine soyut formlar ve semboller içerir. Simetri
ve denge kuralları daha az önemlidir. Kompozisyonlar
genellikle geometrik düzensizlik içerir, sanatçının içsel
duygularını ve düşüncelerini ifade etme isteğini vurgular.
Sanatçılar, renklerin ve kontrastın duygusal ifadeyi güç-
lendirmesini önemsemişlerdir.
Yüksek Rönesans ve Modern Dönem kompozisyon anla-
yışları arasındaki bu farklar, sanatın evrilişini ve sanatçı-
ların ifade biçimlerini yansıtır. Yüksek Rönesans, idealizm
ve doğrulukla bilinirken Modern Dönem daha soyut ve
duygusal bir ifade biçimi sunar (Görsel 4.24). Bu iki dö-
nem de sanatın tarih boyunca nasıl değiştiğini gösterir.
Görsel 4.24: Kompozisyon Şeması [(Çiçekli Natürmort, 1912,
Juan Gris (Huan Gıris), Modern Sanat Müzesi, New York)]
81
