Page 101 - Türk Dili ve Edebiyatı

TÜRK DİLİ VE EDEBİYATI 11

Gurbet ili mi? Henüz hiçbir düşman ayağının basmadığı bu arı vatan toprakları bir gurbet ili mi?
Ne kadar inkar edecek olsam gene bu hissimi saklayamayacağım: Mehmet Ali’nin köyüne yaklaştıkça
bir şeyden, aziz bir şeyden ayrıldığımı sezinliyordum. Yüreğime bir ağırlık çöküyordu.
Arkamda ne bırakmıştım ki böyle hüzünleniyordum? Bir yurt mu? Bir ana mı? Bir sevgili mi? Hayır,
hiçbir şey, hiç kimse.
Bütün kaybettiğim şeyleri burada bulmağa geliyorum.

Araba, bir taşa çarpmış gibi sarsılarak durdu. Mehmet Ali bana hiçbir söz söylemeden, aşağıya
atladı. Karanlık içinde kaybolup gitti. Ben, bu dakikadan itibaren iradesi başkaları nın iradesine tâbi bir
adamdım. Arabanın içinde büzülmüş oturuyordum. Bavullarımın, çantalarımın arasında, ben de bir
bavul, bir çanta gibiydim. Arabacıya, “Geldik mi?” diye sormağa cesaret edemiyordum. Lâkin o bana
sordu:
— Nereye gideceğiz?

— Bilmem. Arkadaşımı bekleyelim.
Nihayet, Mehmet Ali geldi. Yanında, bir metre yirmi santim boyunda bir gölge ile. Mehmet Ali ve
bu gölge arabanın içine doğru uzanıyorlar. Sessizce, eşyaları birer birer indirmeğe koyuluyorlar. Ben
de bunlarla beraber, aynı sessizlik içinde yere iniyorum.

Mehmet Ali, beni buraya getirdiğine şimdiden pişman mı? Acaba evde anasıyla kardeşleri onun
bir konukla geldiğini haber alır almaz kendisine çıkıştılar mı? Eşyamın arkasından acayip bir sıkılgan-
lıkla yürüyorum. Ayaklarım kâh bir çukura giriyor, kâh bir taşa çarpıyor. Kâh karpuz kavun kabuklarını
andıran birtakım zıypak şeyler üzerinde kayıyor. Ve köy, bataklıkta bir uyuz manda gibi kokuyor.

Mehmet Ali:
— Gir beyim...

diye seslendiği vakit, nihayet ameliyat masasının başına getirilen bir hasta gibi teslimiyetle eğil-
dim, bir delikten içeriye girdim. Tabanı kaba bir hasırla örtülü bir oda; kenarda bir ihtiyar kadın, elinde
bir fenerle duruyor. Mehmet Ali:

— Beyim, hele şuraya bir otur, dedi ve bana, odanın, köşesinde bir şilte gösterdi. Kapıdan girdiğim
zamanki teslimiyetle şiltenin üzerine çöktüm. Kadın feneri yere koyup çekildi. Yarı aydınlık içinde, göl-
gesi tavana vuran Mehmet Ali’nin yüzüne bakıyorum. Memnun mu? Canı sıkılmış gibi mi? Hayır, ne o,
ne bu... Mehmet Ali, sadece dalgındı.
Demin, kendisiyle beraber eşyaları taşıyan küçük adam, on-on bir yaşlarında bir erkek çocuğu,
şimdi odanın ortasında durmuş dikkatli dikkatli bana bakıyor. Mehmet Ali, bavullarımı sıra sıra duva-
rın dibine koydu ve sonra dışarıya çıktı. Çocuk, aynı noktadan gene bana bakıyor. Bu; çocuktan ziyade
bir cüceye benziyor. Bakışlarının bir büyük adam bakışlarından farklı olmaması şöyle dursun, yüzü
şimdiden yıpranmış, vücudu katılaşmış, hareketleri ağırlaşmıştı.

Soruyorum:
— Sen Mehmet Ali’nin kardeşi misin?

Başıyla, “Evet “ işareti yapıyor.
— Kaç yaşındasın sen bakayım?

— On dört.

99