Page 29 - ÜÇ BOYUTLU SANAT ATÖLYE 12

1. Ünite

20. yy. heykelinin temelini oluşturan en önemli unsur, teknolojik ve bilimsel gelişmelerin sonucunda değişen
anlayış farkıdır. 20. yy.a kadar heykelde aranan en önemli kriter kalıcı olmasıydı. Bu anlayış, yerini çeşitli seçenekte
yapay ve doğal malzemeler ile heykel yapılabilen ve yaptığını hemen tüketilebilen tasarımlara bırakmıştır.
Sese, ışığa, harekete duyarlı hassas kinetik heykellerin yapılması ile günümüz sanatçıları, hareketi tasarımları-
nın bir parçası olarak ele almışlardır. Hava akımları ile hareket eden Alexander Calder’in [Aleksandır Kalder (1898-
1976)] mobilleri, Julio Le Parc’ın [Hulyo Le Park (1928)] aynaları, ışığı yansıtışıyla göze çarpan Naum Gabo’nun
[Naum Gabo (1890-1977)] heykelleri, hareketi elektromıknatısların manyetik güçlerini kullanarak oluşturan Vas-
silakis Takis’in [Vasilakis Takis (1925)] heykelleri, ışığın devinimi ile Laszlo Moholy Nagy’nin [Laslo Moholi Negi
(1895-1946)] heykelleri, Dan Flavin’ in [Den Filavin (1933-1996)] floresan tüpleriyle oluşturduğu ritimsel uygulama-
ları, günümüz heykel anlayışının değişimini belirleyen öncü çalışmalara gösterilebilecek örneklerden sadece bir
kısmıdır. Bu anlamda denilebilir ki günümüz heykel sanatçıları bir tesisatçı veya bir mühendis anlayışı ile çalışma-
larını sürdüren bir süreci başlatmışlardır (Görsel 1.26, 1.27, 1.28, 1.29).

Görsel 1.26: Manyetik Top, Vassilakis Takis, 20 15, Palais de Tokyo, Görsel 1.27: Krom Çubuklu Çift Form, Lazslo Moholy Nagy, 1946, Guggen-
Paris. heim Müzesi, New York

Görsel 1.28: Siyah Küre, Julio Le Parc, 2016, Courtesy Galeri, Görsel 1.29: İsimsiz, Dan Flavin, 1974, Modern Sanat Galerisi, New York
Fransa

26