Page 495 - Türk Dili ve Edebiyatı 11 Beceri Temelli Etkinlik Kitabı

Ortaöğretim Genel Müdürlüğü TÜRK DİLİ VE EDEBİYATI 11 244

9. ÜNİTE > Mülakat/Röportaj Kazanım A.4.5: Metindeki anlatım biçimlerini, düşünceyi geliştirme yollarını ve bunların işlevlerini belirler.
Alan Becerileri: Okuma Becerisi Genel Beceriler: Eleştirel Düşünme Becerisi
Etkinlik İsmi Bir Hikâyeciden Anlatım Teknikleri 25 dk.

Amacı Anlatım biçimlerini ve düşünceyi geliştirme yollarını kavrayabilmek. Bireysel

Yönerge Aşağıdaki metni okuyunuz. Metinden hareketle soruları cevaplayınız.
(Metin, aslına sadık kalınarak alınmıştır.)

Memduh Şevket Esendal ile İki Saat
İlhan Geçer ile birlikte Memduh Şevket Esendal’ın Yüksel Caddesi’ndeki evinde, üstadın alt kattaki
çalışma odasındayız. O, ihtiyarlığın verdiği hoşsohbetlikle üstü kitaplarla ve müsveddelerle dolu yazı
masasının başında mütemadiyen konuşuyor. Kır saçları üstten ve yanlardan muntazaman arkaya doğru
taranmış. Yüzünde işlerini gönlünce bitirmiş insanlara mahsus rahat bir ifade var. Yaşının ileriliğine
rağmen vücudu da kafası gibi enerjik. Masanın üzerindeki müsveddeler, bazı sayfaların arasına kâğıt
konulmuş kitaplar ve abajur, sahibinin devamlı çalıştığını gösteriyor. Masanın hemen arkasında duvara
çakılı küçük bir şal, duvarlarda aile resimleri ve Asya şehirlerini canlandıran renkli manzaralar. Ortada
büyük bir taş kömür sobası, koltuklar, bir kanepe, kapıdan girince iki yanındaki duvarlara dayanmış
etajerler, bunlardan birinin üstünde süslü bir çerçeve içinde Atatürk’ü olanca heybeti ve sarışınlığıyla
tespit edebilmiş bir fotoğraf sonra yine aile resimleri.
Memduh Şevket Esendal: Buyurun buyurun beyefendi! Kusura bakmayın ihtiyar adamın odası böyle
olur. Kız Safinaz! Safinaz, gel bakayım buraya! Bak, beyefendiler kahveyi nasıl içerler, şekerli mi şeker-
siz mi? Ne yaparsınız evladım, biz çekildik buraya ölümü bekliyoruz. Gecinden mi versin? Gecinden
versin iyi ama nasıl olacak. (Derin derin göğüs geçirdi.) Beni asıl üzen gençlerin ölmesi, daha onlar
yaşayacak, gün görecek. Ya işte geçen gün Alaattin’in yirmi yaşında kızı küttedek ölüverdi. Daha gün
görecekti, yaşayacaktı daha. Pırlanta gibi kızı götürüp toprağa elimizde verdik.

(…)
Müsaade ederseniz önce hikâyelerinize neden isminizi koymadığınızı sormak istiyorum. Zira pek
çok edebiyatsever bunu merak ediyor.
Rahmetli Orhan Veli bana dair bir tenkit yazmış, çok itibar veriyor, bol keseden de yüz yıllık bir ömür
vadediyor. Hoşuma gitti; sevindim doğrusu. Orhan Veli’yi tanımazdım. Sonra aradan zaman geçti.
İstanbul’da bir hikâye müsabakasında arkadaşlar benim de bulunmamı istediler, orada Orhan Veli’yle
karşılaştık. Teşekkür ettim tabii. Hatırımda kaldığına göre o diyordu ki: “Sen birçok işlerin altına imzanı
atıyorsun da ehemmiyet vermediğin için hikâyelerine imza atmıyorsun. Yüz sene sonra senin ismin on-
larla anılacak.” Halbuki sanata ehemmiyet vermesem, yazılarıma imzamı koymamazlık yapar mıyım?
Onlara imzamı koymamam ehemmiyet verdiğimi göstermez mi? Yazılarımın altına imzamı koymuyor-
sam onların imza koyacak kadar değerli olduğunu kabul etmememden ileri geliyor. Ama şurası şâyân-ı
dikkattir. Beyefendi ben, iyi yazıdan çakarım. Takdir edersiniz ki düşünmek başka, yapmak başka şey-
dir. İnsan yatağa yatınca düşünür fakat kalemi eline alınca yapamaz. Beni tevazu gösteriyor, nasihat
veriyor sanmayın. Ben yaşlanmış bir adamım, ömrümü yaşadım, dünya vız gelir bana. Mümkün olsa
imzamı hiç atmam. Nitekim nam-ı müstearla yazılmış daha nelerim var. İnandığım hikâyeyi yazdığım
zaman, bakın imzamı nasıl şakır şakır atacağım.

Bu nam-ı müstearlardan birkaçını söyler misiniz?
Yok canım, olmuş şeyleri ne yapacaksınız.
İkinci sualim şu efendim: Türk hikâye sanatı kendi kendisini bulmuş mudur?
Bundan Türkiye denilen muhit-i coğrafyada, yabancı tesirlerden kurtulmuş, ilme dönmüş, yalnız Tür-
kiye’yi ifade eden hikâyeleri mi kastediyorsun?
Evet...
Var tabii, böyle olan gençler var.

493