Page 52 - TÜRK İSLAM SANATI 11
P. 52

3. ÜNİTE






                                              3.3. İSKİT VE HUN SANATI






                                                   3.3.1. İskit Sanatı



                        Karadeniz ile Hazar Denizi’nin kuzey bölgelerinde yaşayan İskitlerin hayat tarzını büyük
                     ölçüde yaşadıkları otlağı bol, rutubeti az olan bozkır coğrafyası şekillendirmiştir. Orta Asya
                     bozkır kültürünün oluşmasında önemli bir yer tutan İskitler ve bu bölgede yaşayan diğer Türk
                     halkları; dinî inanışları, sosyal, kültürel, ekonomik ve kendilerine özgü sanat anlayışları ile
                     bilinmektedirler.  Orta Asya’da  yaşayan  halkların  ortak  kültürü  olan    bozkır  kültürünün
                     oluşmasında göçebe olarak yaşamanın etkisi büyüktür.
                        Sürekli kaldıkları bir yerleşim yeri olmayan İskitler, arabalar içinde oturmuşlardır. Uçsuz
                     bucaksız bozkırlardaki yaşantının temelini, hayvancılık ekonomisine yönelik “göçebe  hayat
                     tarzı” oluşturmuştur. Bozkır yaşantısında hayat daima hareketlidir. Erkeklerin günlük görevi
                     at üzerinde sürüleri otlatmak ve avlanmaktır. Bütün kabile ve boylar, yeni ve taze otlaklar
                     bulmak amacıyla belirli zamanlarda çok uzaklardaki yörelere göç etmişlerdir. Bu hareket,
                     göçebelere hiyerarşik bir düzende paylaştırılmış coğrafyanın yönlendirdiği “yazlaklar” ve
                     “kışlaklar”  arasında  olmuştur.  Hayvanlarına  otlaklar  bulmanın  dışında  geyik  veya  yaban
                     eşeği  sürülerini  sıkıştırmak,  ıssız  bucaksız  çayırlarda  ceylanları  kovalayan  kurtların
                     hareketlerini gözlemek bozkır insanının av hayatını oluşturmuştur. At; bozkır insanlarının
                     hem sürülerini otlatmada ve korumada hem de avlanmada hızından faydalandıkları, büyük
                     ölçüde de hayatlarını üzerinde geçirdikleri bir hayvan olmuştur.
                        Temel  geçim  kaynağı  hayvancılık  olan Türkler,  yaşadıkları  bölgenin  yazın  aşırı  sıcak
                     olması, yeterli su ve otlak bulunmaması nedeniyle yükseklerde bulunan platolara çıkmışlar;
                     kış mevsiminde dağların ve platoların aşırı soğuk olması nedeniyle düzlüklere dönmek zorun-
                     da kalmışlardır. Bu nedenle  Türkler yaz aylarında yurt adını verdikleri çadırlarda (Görsel
                     3.1), kış aylarında ise kerpiçten ve ahşaptan yaptıkları evlerinde konaklamışlardır.

                       1                                        2










                       3                                        4











                                          Görsel 3.1: Türklerin “yurt” adını verdikleri çadırın kurulu u
                        Türkler yaşam tarzlarının gereği olarak giyecek, içecek ve yiyeceklerinin çoğunu hayvan-
                     lardan karşılamışlardır. Aynı zamanda hayvanları ulaşım ve taşınma aracı olarak da kullan-
                     mışlardır.  Hayvanlarla  olan  bu  zorunlu  yaşam  Türklerin  kültür  ve  sanat  anlayışının


                                                           49
   47   48   49   50   51   52   53   54   55   56   57