Page 23 - Türk Dili ve Edebiyatı 11 | 2.Ünite

Hikâye

“Hiç de çakalların yediği öküz görmemiştim...” diye, söylendi. Yusuf, kızdı:
“Gör işte... Ben çok gördüm. Lakin benim öküzü yediklerini görmemiştim.”

“Ne işi varmış karşıda?...”
“Canı sıkılmış, gezmeye çıkmış dedik ya...”
“Bırak Allahını seversen baba. Öküz gezer miymiş?...”

Yusuf, içini çekti. Sakalları titriyordu. Dolu dolu gözleri dumanlanmıştı:
“Belki de canından bezdi... Ben, bezmedim mi sanki... Öküz bu! Gitmiş, bile bile çakallara teslim
olmuştur...”

“Laf!...”
Bir zaman sustular. İlerde çamurların içinde yatan koca öküzün baş ucunda, iki kartal, alçaktan dö-
nüp dolaşıyordu. Hafiften esen rüzgâr, leş kokusunu baba oğulun burnuna kadar getiriyordu. İhtiyar
toparlanır gibi oldu. Sakalını sıvazladı:
“Ne de olsa kötü ölüm bu.” diye mırıldandı, “çamurlara yuvarlanıp batmak. Çıkayım dedikçe bat-
mak, çıkamamak... Düşmanlarına karşı kendini koruyamamak... En sonunda gözlerine baka baka düş-
manına kendini yedirmek... Hem de kime... Çakal gibi ciğeri beş para etmez korkak bir düşmana! Tuh!
Allah belasını versin. (...) Kırk yıldır ben de böyle battım ya... Başkalarının tarlalarında işlemekten ben
de bıktım. Koca öküz de... Hayvancağız benden akıllı, benden cesur çıktı... Vazgeçti fukara, dünyasın-
dan...”
Delikanlı, gözlerini iri iri açmış, babasını dinliyordu. Heyecanlanmıştı. Göğsü hızlı hızlı şişip iniyor-
du. Yumrukları sıkılmış, dişleri sıkılmıştı. Güçlükle konuştu:
“Ne yapacağız şimdi?...” Yusuf, oğlunun
bu sualine omuzlarını silkti. Doğruldu:

“Benim yapacak hiçbir işim yok... Seni
bilmem...” diye söylendi. Dikkatle nehre
doğru bataklıkta ilerlemeye başladı. Oğlu
da onun arkasına düştü. Ölü koca öküzün
yanına kadar sokuldular. Yusuf, suların sü-
rükleyip getirdiği kocaman ağır bir ağaç
yakaladı. (...) Yusuf, elindeki ağaçla koca
öküzü, nehrin derin sularına doğru itti.
Oğlu da ona yardım ediyordu. Uzunca bir
çalışmadan sonra, koca öküz, sulara, bula-
nık sulara yuvarlandı. Bir zaman kayboldu.
Sonra suyun yüzüne çıktı. Bir müddet de
kazanın ortasında döndü döndü... Daha
sonra akıntıya kapılarak, Yusuf’tan uzak-
laşmaya başladı. Baba oğul, uzun uzun
koca öküzün ardından baktılar. Yusuf,
döndü:
“Belki de bir yere takılmadan deryaya kavuşur...” diye söylendi. “O zaman kemiklerine varıncaya
kadar balıklara yem olsa bile, uçsuz bucaksız deryada hiç olmaza ruhu serbest kalır... Boyunduruktan
kurtuldu gayri...”
Bataklıktan yeşil ılgın ormanına doğru yürüdüler.
Samim Kocagöz
Türk Dil Kurumu, Güzel Yazılar Hikâyeler 1

55